وبلاگ

وانپزشک و روانشناس است. این اختلال در بر گیرنده نشانه­ های تحولی نامناسب از جمله: بیش­فعالی، بی­توجهی و زودانگیختگی می­باشد (سادوک و سادوک، 2005). این احتمال وجود دارد که در صورت همبودی با سایر اختلالات همچون اختلال سلوک  و اختلال یادگیری بر روابط والد – کودک تأثیر گذارد (به­پژوه، متوالی­پور، فرزاد، رستمی، حبیبی عسکرآباد، 2010).

هنری ماسن، پاول، کیگان، جروم، هوستون، آلتاکارول، وی کانجر، جان جین (2003، به نقل از یاسایی، 1377) معتقدند والدین و کودکان با یکدیگر کنش متقابل دارند، به سخن دیگر بر یکدیگر تأثیر دوسویه می­گذارند. بررسی تعامل­های کودکان دارای اختلال نارسایی توجه – بیش­فعالی نشان دهنده آن است که رفتار کودک، به عنوان محرک تنش­زا عمل می­ کند و به نوبه خود بر رفتا ر والد و تعامل میان والد به ویژه مادر و کودک مؤثر است (یوسفی، سلطانی­فر و تیموری، 2009). کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه-بیش­فعالی در مقایسه با کودکان عادی، رفتارهای نامناسب بیشتری نشان می­ دهند؛ کمتر تبعیت می­ کنند و والدین آنها بیشتر منفی­گرا هستند و کمتر در فعالیت­های اجتماعی شرکت می­ کنند (مک بارنت و پیفیفنر، 2008). این روابط  نامناسب و تنیدگی­زا بین والد و کودک بیش فعال، در یک چرخه معیوب قرار می­گیرد (لیفور، هارلود و چاپار[2] ،2008). بنابراین، اشکال در روابط والد- کودک در خانواده­های دارای فرزند مبتلا به اختلال نارسایی توجه – بیش­فعالی از ویژگی­های این قبیل خانواده­ها به شمار می­رود (متولی­­پور و رشیدی، 2009).

چنان که کیمیایی و بیگی(2010)  بعد از سال ها کار با خانواده­ها، موفق به شناسایی چرخه معیوب در روابط والد- کودک در خانواده­هایی با کودک مشکل­دار (همچون کودکان مبتلا به اختلال نارسایی توجه – بیش­فعالی) شدند و آن را ” چرخه معیوب رفتار ناسازگار” نامیدند. بر اساس این چرخه، رفتار ناسازگارانه کودک، احساس نامناسبی در والدین به وجود می آورد و بر نحوه واکنش و رفتار آنها با کودکان تأثیر می­گذارد. بدین ترتیب در بسیاری از موارد، می­توان برخورد نادرست والدین را به عنوان عامل اصلی در افزایش مشکلات رفتاری کودکان در نظر گرفت.

جانستون[3] ( 1996) نیز در تحقیقی تعامل بین  والدین و کودکان با اختلال نارسایی توجه – بیش­فعالی را مورد بررسی قرار داد و مشاهده کرد که والدین این گروه از کودکان، واکنشهای منفی­تری در برخورد با کودکان نشان می­دادند و کمتر از شیوه ­های مثبت استفاده می کردند. به طور کلی ، نتایج پژوهش ها حاکی از آن است که تعاملات درون خانوادگی در خانواده های دارای فرزند مبتلا به اختلال نارسایی توجه – بیش­فعالی، با سطوح بالایی از  ناسازگاری و ناهماهنگی همراه است. زیرا این کودکا ن، از دستورات والدین و سایر اعضا خانواده پیروی نمی کنند، تکالیف را انجام نمی دهند و رفتارهای منفی بیشتری نسبت به همسالان خود دارند.

در مجموع، چنین شرایطی، موجب بی کفایتی در کارکردهای خانوادگی خواهد شد. در تعامل والد- کودک اختلال ایجاد می کند و اضطراب والدین را افزایش می­دهد (بور، ساندرز، مارکی-دادز[4]، 2002)، اضطراب والدین، نیز به نوبه خود، بر روش های تنبیهی آنها تأثیر می­گذارد، و مستقیماً موجب افزایش رفتارهای منفی در کودک می­شود. با توجه به مطالبی که ذکر آن رفت، منطقی به نظر می­رسد که مداخلات درمانی مؤثر برای کاهش آثار تعاملهای نامناسب والد- کودک مورد نیاز است  در این میان نقش اصلی جلوگیری از چنین شرایطی و برقراری مجدد تعادل در خانواده بر عهده والدین به ویژه، مادران می باشد که به عنوان پایه های اصلی خانواده در نظر گرفته می­شوند

یکی از مؤثرترین راهبردهای درمانی کودکان با  اختلال نارسایی توجه – بیش­فعالی مداخله رفتاری در خانواده و آموزش والدین 

ادامه مطلب

سایت های دیگر :